Snowboarden op Mt Ruapehu!
Het was een geweldig weekend in National Park. Deze keer hadden we wel een lekker warm hostel met een grote openhaard, een gezellige bar en weer een prachtig uitzicht over Mt Ruapehu en Mt Tongariro. De minivakantie startte al op donderdagavond toen Christina besloot de minibus vol te laden met vrienden en naar de bios te gaan (we zijn daar inmiddels vaste klant...). Traditiegetrouw hadden we een flesje rode wijn, Maltesersen de lazyboys op de voorste rij. Lekker lui en een enkeling viel in slaap tijdens de film. De volgende morgen had ik genoeg tijd om uit te slapen, tas te pakken en de bus naar Auckland te pakken. Aldaar heb ik lekker een paar uurtjes met een boekie (een behoorlijk dik boek eigenlijk) en een choco (ja weer die choco..) in een luie stoel zitten lezen. Rond zes uur werden we opgepikt en de reis naar de sneeuw was begonnen! Ik was blij te horen dat zeker de helft van de inzittende sneeuwkneuzen zoals ik waren dus ook het gevoel van ' oh ik zet mijzelf voor schut op die berg' was al snel weg. Die avond hebben we bij de openhaard doorgebracht tot we zagen waarom de meeste bezoekers al naar bed waren....het was al bijna tijd voor het ontbijt. De volgende dag zijn we richting Ohakune gereden. Een prachtige zonnige dag. 300 meter voor onze bestemming (dat wisten we toen nog niet) stopte de buschaufeur. Hij had ' a confession to make' en waa vergeten te tanken die ochtend...we stonden zonder diesel. Eerst dachten we dat het een grapje was maar toch niet. Hele scenario's werden bedacht in hoe we dat hele eind de berg op gingen komen. We stonden in een bocht en wisten niet dat we er al bijna waren. Gelukkig kon een auto ons de berg op slepen en een half uurtje later maakte ik mijn eerste val in de sneeuw! Na een paar uurtjes aanmodderen hadden we een lesje op de babypiste.Het ging niet eens zo slecht. Ik dacht er deze keer aan om eens met mijn rechter been voor te boarden net als met wakeboarden en surfen (dat ik daar niet eerder aan heb gedacht...) en dat ging veel beter. Kreeg zelfs een complimentje. whoei! Om eerlijk te zijn werd ik een beetje moe van oefenen met 1 been in de binding en steeds weer in die skilift omdat de piste zo kort was, dus na de les even snel wat drinken en het echte werk kon beginnen. Matt was zo aardig om mij meet te nemen in de stoeltjeslift tot aan de top van de berg waar hij me ook mooi kon helpen om er weer uit te springen. Naar beneden ging best aardig al heb ik op een smal stuk het hele pad geblokkeerd ;-) Skibrillen zijn ondingen. Ik heb al sinds jaar en dag ruzie met zonnebrillen maar skibrillen zijn vreselijk! Ik zie totaal geen diepte en bij een beetje te veel inspanning beslaan ze. Dus, heel slecht, heb ik het weekend doorgebracht zonder sunnies. Wel een lekker kleurtje opgevangen daardoor :-) Toen bedacht ik me dat Ayumi in Ohakune woont! Ik had geen adres, geen telefoon bij me, geen idee waar ze werkt en 10 minuten om dat uit te zoeken en haar te vinden. Iemand wist me te vertellen dat ze in de kebabshop werkt (jaja, ook hier!) maar de bus vertrok alweer.. jammer. De tweede dag hebben we de andere kant van de berg geprobeert. Whakapapa had een nog veel mooier skigebied, een nog leukere snowboardinstructeur en nog veel meer zon! Het was een geweldige dag en op de weg terug naar Auckland lag iedereen gezellig te slapen. De nacht heb ik bij Daniella doorgebracht en de volgende dag heb ik Jen en Sue opgepikt van de bus om eens een nacht lekker door te halen in the big city. Zo gezegt, zo gedaan. Vanmorgen waren we al vroeg wakker omdat onze kamergenootjes al om 6 uur opstonden om met de piano en dwarsfluit in de weer te gaan! Had ik nou mijn mondharmonica maar meegenomen... Nu ben ik weer terug in Warkworth. Mijn volgende avontuur staat al op de agenda maar dat vertel ik je later nog wel.... hihi