Wintersport Kirchberg

Alpe d'HuZes

Jouw 1e voornemen voor 2011: Vecht mee tegen de gevolgen van kanker en Sponsor mijn actie voor Alpe d'Huzes: NO SURRENDER; de ontdekkingstocht naar de genezing van kanker gaan we onverminderd voortzetten. Wat een krankzinnige jaren heb ik al op de Alpe d'Huez meegemaakt. Alpe d'Huzes is uitgegroeid tot hét wielerevenement waarbij de strijd tegen kanker centraal staat. Ondanks een recordopbrengst van bijna 13 miljoen euro zijn we er nog lang niet. Wel valt een hoop vertrouwen te halen uit het feit dat we met iets bezig zijn dat perspectief biedt. Met alle miljoenen van de afgelopen jaren zijn er diverse resultaten geboekt! Zo is er een leerstoel 'leven met kanker', wordt er onderzoek gedaan naar het sneller stellen van een diagnose, behandelplannen, het samenbrengen van wetenschappers en medici, en nog meer. Allemaal dankzij de giften van onze sponsoren. Ik daag je uit om mij te sponsoren voor het evemenent Alpe d’Huzes en zou het fantastisch vinden als jij dat steuntje in de rug voor mij (en vele anderen) wil zijn komend jaar. Ik besef me dat ik mogelijk al een keer eerder bij je langs ben gekomen, vandaar dat we in ons nieuwe team NO SURRENDER ook andere acties organiseren (we zoeken publiciteit in de krant, organiseren spinningmarathons en andere evenementen) met het doel om geld bijeen te verzamelen. Wij zitten niet stil. Op 9 juni 2011 wordt de 6e en tevens jubileumeditie van de Alpe d’Huzes verreden. Een inmiddels populair wielerevenement waarin deelnemers op één dag 1, 2, 3, 4, 5 of 6x achter elkaar de Alpe d’Huez op fietsen met als doel om aandacht te vragen voor kanker. De stichting Alpe d’Huzes streeft na om patiënten goed, gezond en gelukkig met kanker te laten leven. Doelstelling is om kanker als dodelijke ziekte om te zetten in een chronische ziekte. Daarvoor is geld nodig, heel veel geld nodig. Met ons team NO SURRENDER, een collectief van vrienden en collega's, zullen we met duizenden fietsers op die bewuste 9 juni 2011 de Hollandse berg, Alpe d’Huez, tot wel 6 keren op 1 dag beklimmen!! Ik zal voor de 3e keer deelnemen. Na de beklimmingen in 2009 en 2010 van de Alpe d'Huez, tussendoor nog 4 beklimmingen van de Mont Ventoux is mijn ultieme doelstelling om in 2011 liefst 6x de Alpe d’Huez op een dag op te fietsen. Onder de noemer ‘ Opgeven is geen optie’ zal ik mij de hele dag in het zweet werken in de strijd tegen kanker. Hieraan vooraf gaat een trainingstraject dat al weken geleden gestart is. Chocola vaker zal plaats moeten maken voor fruit en rust zal moeten wijken voor fietsen maar dat is het mij allemaal waard. Het sportieve doel is prachtig, maar uiteindelijk gaat het om de financiële impuls die geleverd moet worden. Iedere euro die wordt opgehaald komt ten goede aan het KWF kankerbestrijding. Ik doe alles zonder er ook maar een cent aan te verdienen. Inmiddels is het A-CaRe programma ontworpen wat staat voor Alpe d’Huzes Cancer Rehabilitation; een programma waarin onderzoek wordt gedaan naar optimale revalidatie voor kankerpatiënten. Zoals je wellicht al van me weet is er binnen de stichting sprake van een anti-strijkstok beleid wat betekent dat er geen euro verdiend wordt op het evenement. Alle sponsorinkomsten gaan voor 100% naar het goede doel. Ik ben gebrand om mijn doelstelling om te zetten in een resultaat. Ik kan het niet alleen; ik heb jouw hulp ook nodig. Als vriend/kennis/collega doe ik een beroep op jou. Sponsor mij als deelnemer van de Alpe d’Huzes middels onderstaande link. Je hebt diverse mogelijkheden: - een bedrag ineens (dat gaat via I-deal); - een toezegging (ik ga de weddenschap graag met je aan); - een factuur (voor grotere bedragen of voor bedrijven) Mijn persoonlijke link: http://deelnemers.opgevenisgeenoptie.nl/acties/nataliesturkenboom/natalie-sturkenboom/doneren.aspx Voor iedere euro ben ik je dankbaar! Heb je vragen, laat het me dan weten! Door nu al eerder geld over te maken kan er ook rente getrokken worden over het reeds ingezamelde bedrag wat onderaan de streep ook weer extra euro’s oplevert. Kijk voor meer informatie over het evenement op: http://www.opgevenisgeenoptie.nl. Evenals vorig jaar zullen we daar op 9 juni ook live te volgen zijn!

Alpe d'HuZes

3 juni 2010... 3.30. De wekker gaat. Opstaan, aankleden en stevig eten. Erna en Valentijn zijn al weg. Erna werkt deze week keihard als vrijwilliger op de berg en moet boven zijn voor de meute begint te fietsen. Robin en Julien zijn er helemaal klaar voor. Juul neemt altijd (iets te) ruim de tijd voor alles en Robin stond al klaar om te vertrekken. Snel de laatste dingetjes bij elkaar rapen en gaan. 4.30 tijd om te vertrekken naar de finish. Hoewel we erg vroeg zijn staat er al een rij voor de start. Ruud, Aline en de nieuwe collega's van Julien sluiten aan en nadat er zich een flinke rij achter ons heeft gevormd mogen de eerste mensen vertrekken om 5.10. Ronde 1 Het wordt al licht maar met lampjes aan en in elke bocht brandende kaarsen gaan we de berg op. Ik voel mij fit en de benen zijn soepel. Het gaat een goede dag worden. De sfeer is goed, de mensen blij en iedereen gaat ervoor. Bocht 5: ik kan mij niet herinneren dat het vorig jaar ook zo zwaar ging de 1ste ronde. Ik kan het tempo niet boven de 8,5 houden en eerlijk gezegd ben ik nu al moe. Maar opgeven is geen optie en zo ga ik de eerste keer de finish over. Even iedereen gedag zeggen, foto maken en weer naar beneden. Had ik al gezegd dat ik afdalingen een drama vind? Ik vind het een drama! 21 bochten, kuilen, vrachtwagens en slippende remmen later sta ik beneden. Even eten.. Ronde 2 Deze verloopt best goed. Zelfde tempo, ander gezelschap. Dat wil zeggen: Voornamelijk mijzelf tot aan bocht 4 waar Bart en Coen (van de zonsopkomst op de Ventoux) mij nog even aan de praat houden. Fijne mensen op de berg vandaag. Dat maakt dat de laatste meters gemakkelijker gaan. Peter verteld dat hij 5 keer gaat fietsen en 1 keer lopen de berg op. Ik heb respect voor die man. Wat een held! Ik kan niet moe zijn. Ik mag niet moe zijn. Ik ben gezond en moe is tijdelijk. De finish ligt vandaag 1 km verder dan vorig jaar maar er zit dan in ieder geval 10 meter afdalen tussen Ronde 3 Deze begin ik alleen. Een beetje eenzaam maar in ieder geval in een eigen tempo. 7,5 km per uur kan ik nog halen en constant houden maar dat is het. Onderweg geniet ik van het uitzicht en de aanmoedigende woorden van de mensen langs de weg. Toppers zijn het. Ze staan er toch mooi wel voor ons! Bocht 16 en 7 zijn al druk aan het worden en er is feest alom. Hup Natalie! Hoor ik een wildvreemde roepen. Dat is leuk. Ik ga door tot ik niet meer mag. Opgeven? Geen optie Ronde 4 Lieve Julien. Een topfietser. Wil altijd sneller, hoger, beter. En hij is sneller. Maar de lieve schat, hij blijft bij mij fietsen samen met die Kale (Robin). Helaas vinden de heren dat ik niet doorfiets. Ik ben een meisje hoor! Mannen kunnen nou eenmaal beter fietsen. Dat verschil is anatomisch en fysiologisch aangetoond…. Had ik willen roepen.. Maar daar heb ik niet echt veel energie meer voor. Echt, vorig jaar voelde ik mij goed in ronde 4. Maar jaartje ouder en een nieuw jaar. Ik heb geluk: Het afzien begint vroeg voor mij. Ik heb ze laten gaan. Mijn mannen (luxe..) zijn sneller en willen graag door. Ik geef ze geen ongelijk. Bocht 3 is magisch. Steeds als ik denk dat ik het daar zal opgeven dan verschijnt er iemand om mij aan de praat te houden. Deze keer is het Sander die fluitend omhoog lijkt te rijden. Ik weet zeker dat hij 2 uur geleden ziek was.. Magische bocht, bocht drie. En samen gaan we de finish over. Ronde 5 Op de berg zitten Aline en Julien. Juul heeft kramp en laat zich verzorgen door 3 dames. Ik had gewoon meteen naar beneden moeten fietsen, omhoog en nog een keer maar even kletsen en uitrusten was erg aantrekkelijk. Ruud en die Kale waren al naar beneden en Aline en Julien lieten een berekening los op de tijd om nog 2 keer te gaan. Nu fiets ik niet zo snel naar beneden dus voor mij zou de tijd heel krap zijn. Aline en Julien zijn een stuk sneller naar beneden dus gingen zij vast vooruit. Beneden aangekomen zaten Juul en Ali gewoon lekker voor het huisje te wachten! Dit is waar we besloten om met de rest van de groep nog 1 keer omhoog te gaan om 17.00 uur. Alle Alpenkanjers tegelijk. Dit was de beste tocht van de hele dag. Genoeg tijd en ruimte voor foto’s en veel gezelliger dan alleen. Puntje van kritiek: Wat was deze laatste tocht slopend! Werkelijk elke vezel in mijn lijf stribbelde tegen en niet alleen bij mij.. Het was nog steeds bloedheet en het grootste deel van de supporters was al onderweg naar beneden ? Wederom bocht 3: Ben onze Alpenkanjer! De held! De laatste meters omhoog waren de zwaarste van de dag maar met een voldaan gevoel kwamen we ruim voor 20:00 de finish over. Het was een super dag. De totale opbrengst is nu al ruim €10.000.000 (!!!) en er kan nog steeds gedoneerd worden op www.alpenkanjers.nl. Bedankt voor alle aanmoedigingen en support.

Ven2-4Cancer

09-09-09. Een fantastische dag!

Alpe d'HuZes

Opgeven is geen optie!

Hiken, Hiken en feesten!

Tongariro Crossing Nadat we Maire en Cody weer hadden terug gevonden op de ferrie, moesten we ook meteen weer afscheid nemen. Al was dat maar voor even. Samen met Jemma ben ik vertrokken naar National Park voor de Tongariro crossing. Of zoals Cody het ook wel noemt: Mount Doom... Deze, 6 tot 7 uur durende, hike over een reuzachtige vulcaan is een populaire wandeling in Nieuw Zeeland en leuk om te doen mits je een beetje fit bent. Van tevoren hadden we al vele waarschuwingen gekregen over deze wandeling. Verhalen over ‘ als je denkt dat je er bent heb je het mis want dan omt de devils staircase nog’...Gelukkig viel dat wel mee. Jemma was een beetje ontmoedigd door dit soort uitspraken maar toen in de ochtend het hele hostel in de bus naar de vulcaan stapte moest ze wel mee. Een beetje erg toeristisch allemaal. Met tientallen mensen tegelijk gingen we de berg op. Nog voordat we werkelijk de devils staircase tegenkwamen zagen we al een aantal mensen terug lopen die de combinatie van de velle zon en de inspanning niet langer konden verdragen. Onderweg zagen we reuzachtige craters, versteende lavastromen en de emerald lakes. Heel mooi. Toen we aan de andere kant van de vulcaan weer naar beneden liepen kwam de mist op. We konden nauwelijks een meter voor ons kijken voor een half uur wat ons het gevoel gaf dat we alleen waren. Precies toen liepen we door de sneeuw. De mensen om ons heen hebben in die tijd geluid entertainment gehad van een sneeuwballengevecht, de songtekst van de Salmon song (Chemical brothers) en vele andere liedjes. Toen de mist weer wegtrok konden we pas zien dat er een behoorlijke groep achter ons liep... hihi. Na de wandeling hadden we nog ruim twee uur de tijd om in het gras te niksen tot de bus ons weer oppikte voor het hostel waar we lekker bij een haardvuurtje konden nakletsen. Kerst en nieuwjaar Voor de kerstdagen zijn we door gereden naar Gisborne. Een stadje aan de oostkust van het noorder eiland. Hier stonden Cody en Maire ons op te wachten. De flying nun is een reuzachtig hostel en een voormalig klooster. Het zit hier vol met mensen uit Frankrijk, chilli en brazilie. Voornamelijk surfers. Over de feestdagen hebben we hier steeds 2 uur per dag gewerkt in ruil voor de overnachting. Een beetje poetsen hier en daar maar voornamelijk entertainment voor de rest van de ‘ inwoners’. Het was constant feest. Was het niet kerst, dan was het wel omdat iemand van zijn surfbord was gevallen. Nou is kerst in Nieuw Zeeland niet echt bijzonder. De zon schijnt, in de nachtmis waren welgeteld 15 mensen aanwezig waarvan de meerderheid backpackers van overzee en ze hebben niet eens kerstbrood! Maar goed wij zaten dus met een handvol zuid americanen in een hostel dus er was feest. Een groot feest met veel eten en muziek. Dit feest ging door tot het nieuwjaarsfeest begon. Met nieuwjaar heeft Gisborne een 3 daags festival waar duizende mensen op af komen. In Gisborne wonen 20 duizend mensen maar met nieuwjaar zijn dit er 40 duizend... Gisborne is de eerste plaats op de wereld waar de zon opkomt in het nieuwe jaar dit maakt het een aantrekkelijke spot voor dit festival in de wijngaard. Op de vrijdag na kerst begon het feest al met de opening van de camping. Alle tenten opgezet, een groot podium en dj in de avond. Dit ging door tot zondag want op maandag begon het Rhythm and Vines festival. Weer 3 dagen feest. Het nieuwe jaar hebben we ingestampt met Carl Cox. We zagen de zon opkomen en we hebben de traditionele nieuwjaarsduik gedaan...maar dan warmer!! Haaien!!! Natuurlijk moesten we ook werken aan ons adrenaline level. Zoals wel bekend is mijn grootste angst in het water dat ik een haai zou kunnen tegenkomen. In Nieuw Zeeland is dat niet onwaarschijnlijk. Dus op zondag zijn we met Boyd op de boot gestapt op zoek naar haaien. Er was net nieuws doorgekomen dat er een grote haai gezien was dus wij zochten naar een witte haai... Goed dit bleek dus een reuzachtige Mako te zijn maar niet minder interessant. Nou, we bleken niet echt zeebenen te hebben. Je zou verwachten dat met haaien om je boot dat je liever op de boot blijft maar niets was minder waar. Maire en ik lagen als eerste in het water 5 minuten nadat de boot stil lag midden op zee. We voelde ons zo ziek en in het water washet een beetje dragelijker. De haaien waren nieuwsgierig maar bleven steeds maar kort hangen voor ze weer wegzwommen. Een grote school met vissen kwam langszwemmen wat weer haaien aantrok en vervolgens een grote groep dolfijnen wat de haaien weer weg jaagde. Hoe ziek we allemaal ook waren (behalve Boyd dan die zijn uiterste best deed ons te vermaken) we hadden een topdag gehad. Terug in de haven hebben we een reuzachtige versgevangen Kingfish gefileerd en Boyd nodigde ons uit in zijn keuken om een kreeft te koken. Een grappige ervaring maar wel gek. Eerst liep dat beesie nog over het aanrecht en zes minuten later lag hij op ons bordje. Met alle zeeziekte erbij zou ik deze dag zo over doen. Hiken om Lake Waikeremoana Ik had Cody beloofd dat hij mee mocht op een hike en dat heb ik geweten. Even zag het ernaar uit dat we niet zouden gaan omdat Jemma een knieblessure had maar toen zij voorstelde om een vriend in Raglan te gaan opzoeken zodat wij konden hiken hebben we de spullen bij elkaar geraapt en zijn we vertrokken voor een 4 daagse hike rondom lake Waikeremoana. Het begon allemaal verwarrend met een buschauffeur die ons de bus niet inliet omdat ie ondanks onze reservering beweerde geen plek te hebben. Vervolgens kwam de man van het hostel ons in Wairoa oppiken maar niet voordat ie boodschappen voor zijn vrouw had gedaan en koffie had gedronken. In die tijd waren we Cody 2 keer kwijt. Je weet met die jongen nooit waar hij is. Ineens is ie weg en dan is ie weer terug... Om hem op de spullen (laptops en cameras) te laten letten was dan ook geen goed idée zo bleek. Nadat Maire een kopje koffie wist los te maken van deze beste man zijn we dan eindelij knar het hostel vertrokken. We hadden dit landhuis met uitzicht over de rivier helemaal voor onszelf en we hebben dan ook de namiddag op ons grote terras doorgebracht met een boekie. Heerlijk. De organisatie van het hostel was een beetje gek. Het kantoor was gesloten en daardoor kwamen mensen naar ons toe om te vragen of ze konden camperen. Wij hadden verder ook geen nummer van deze beste man dus bleven mensen overnachten om nog voordat hij in de ochtend terug was al te vertrekken. Wij wilde vroeg vertrekken met de hike en moesten daarvoor een lift regelen naar het meer. Omdat deze man in de avond terug zou komen om alles te regelen dachten we het hem dan welt e vragen maar hij was er niet voor de volgende ochtend om acht uur. Een beetje last minute allemaal maar dat maakte het wat avontuurlijker. De eerste dag was een hike van 8-9 uur. Ruim 2 uur hiervan was klauteren tegenop rotsen en gigantische boomwortels. Wat een drama! En dit zou een easy tot moderate hike zijn!! Ah! Goed bovenop de berg was een hut waar we even konden uitrusten, genieten van een prachtig uitzicht en schuilen voor de regenbui die opkwam. De overige uren waren voornamelijk berg af voordat we op onze camping aankwamen. Na een duik in het meer en vele muggenbulten later (we waren de insectrepelent vergeten!!) waren we weer helemaal fit. De nacht was lang omdat slapen op een dun matje na het heerlijk zachte hostelbed van de nacht ervoor niet te doen was. Bij de eerste zonnestralen was het een waar orkest van vogels die je in Nederland niet hoord. Heerlijk om naar te luisteren maar wat slapen ook weer moeilijk maakte. Dat maakte de tweede wandeldag dan ook pittig. De tweede dag namen we een detour naar de watervallen waar we een uurtje hebben rondgehangen. De rest van de tocht was aardig vlak en langs het meer met prachtige uitzichten. ‘s avonds weer een duik en een kampvuurtje en vroeg slapen. De derde dag waren we blijkbaar snel want al om 4 uur waren we op onze eindbestemming voor deze dag. Deze campeerplek lag direct naast stuk bos waar kiwi’s beschermd werden tegen ratten, possums en andere roofdieren. In alle vroegte ben ik opgestaan om heel stilletjes in het bos te zitten in de hoop dat ik in mijn laatste week dan een echte levende kiwi zou zien. En mijn geduld werd beloond. Het is werkelijk de grappigste vogel ooit. Toen we de vierde dag het park voldaan uitliepen en met de watertaxi naar het beginpunt werden gebracht hebben we uren in de zon zitten wachten op de man van het hostel voordat we ons besefte dat hij ons vergeten was. Uiteindelijk kregen we een lift naar het hostel om onze spullen op te pikken en nadat Maire een biertje wist los te peuteren (Zij ziet overall korting en compensatie..) warden we terug gebracht naar Wairoa waar we in een huisje op een gezellige camping hebben doorgebracht. Na 4 dagen van noedels en havermout hebben we knoflookbrood met steak en salade gemaakt gevolgd door veel chocolade ;-) De laatste twee dagen brengen we met Jemma door in Auckland voordat onze groep zich opsplits. Maire gaat naar Raglan voor werk, Jemma gaat werken in een cafe op Mt Taranaki en Cody is al vertrokken naar Wellington. Ik vertrek zaterdag naar Australie voor een nieuw avontuur met mijn vriendinnetje Eveline in onze hippie hippie campervan!

Blenheim and stuff

3 geweldige meiden op pad ;-)

Bonecarving

Na een geweldig feest voor Tim's verjaardag was het tijd voor afscheid.... Hoewel we hadden afgesproken dat het een ' zie je later' zou worden, was het tranen met tuiten. Maar goed, de reis gaat verder... Gisteren zijn Grace, Stephanie, Erin en ik vroeg in de ochtend vertrokken naar het verre noorden. Hier werden we ontvangen door een fantastisch koppel, James en Charlotte. James is een ' bonecarver' en maakt kettingen uit walvis en koeienbotten. Wij kregen de kans om dit zelf te proberen. Het was een geweldig karwei wat ons mar liefst 1,5 dag heeft gekost! Maar met veel plezier. Hun huis staat in een prachtige en voor Maori historiche haven met uitzicht op de grote zandduinen (The cloak of the big chief). Charlotte maakte heerlijke gerechten uit schelpdieren en James gaf zijn mening over onze carvings. Meestal was dit een kritische blik over een hobbeltje of een bobbeltje maar altijd met de opmerking ' You are doing wonderfull love'. (You gotta love this people) Natuurlijk na meer dan 16 uur werk op mijn eigen ontwerpje (wat James in 3 uur doet!!!) bleek mijn koe een botaandoening te hebben. Mijn mooie creatie heeft een grote barst in het midden die tevoorschijn kwam precies een uur nadat ik het werk af had!! Nu moet ik wel terug en met 3 redenen: 1. die ketting moet opnieuw (hoewel ik deze gewoon ga dragen) 2. Zo'n geweldig stel met prachtige Maori verhalen, daar wil ik opnieuw heen. 3. Die zandduinen!!! DIt zijn de ultieme duinen voor zandboarden!

Snowboarden op Mt Ruapehu!

Het was een geweldig weekend in National Park. Deze keer hadden we wel een lekker warm hostel met een grote openhaard, een gezellige bar en weer een prachtig uitzicht over Mt Ruapehu en Mt Tongariro. De minivakantie startte al op donderdagavond toen Christina besloot de minibus vol te laden met vrienden en naar de bios te gaan (we zijn daar inmiddels vaste klant...). Traditiegetrouw hadden we een flesje rode wijn, Maltesersen de lazyboys op de voorste rij. Lekker lui en een enkeling viel in slaap tijdens de film. De volgende morgen had ik genoeg tijd om uit te slapen, tas te pakken en de bus naar Auckland te pakken. Aldaar heb ik lekker een paar uurtjes met een boekie (een behoorlijk dik boek eigenlijk) en een choco (ja weer die choco..) in een luie stoel zitten lezen. Rond zes uur werden we opgepikt en de reis naar de sneeuw was begonnen! Ik was blij te horen dat zeker de helft van de inzittende sneeuwkneuzen zoals ik waren dus ook het gevoel van ' oh ik zet mijzelf voor schut op die berg' was al snel weg. Die avond hebben we bij de openhaard doorgebracht tot we zagen waarom de meeste bezoekers al naar bed waren....het was al bijna tijd voor het ontbijt. De volgende dag zijn we richting Ohakune gereden. Een prachtige zonnige dag. 300 meter voor onze bestemming (dat wisten we toen nog niet) stopte de buschaufeur. Hij had ' a confession to make' en waa vergeten te tanken die ochtend...we stonden zonder diesel. Eerst dachten we dat het een grapje was maar toch niet. Hele scenario's werden bedacht in hoe we dat hele eind de berg op gingen komen. We stonden in een bocht en wisten niet dat we er al bijna waren. Gelukkig kon een auto ons de berg op slepen en een half uurtje later maakte ik mijn eerste val in de sneeuw! Na een paar uurtjes aanmodderen hadden we een lesje op de babypiste.Het ging niet eens zo slecht. Ik dacht er deze keer aan om eens met mijn rechter been voor te boarden net als met wakeboarden en surfen (dat ik daar niet eerder aan heb gedacht...) en dat ging veel beter. Kreeg zelfs een complimentje. whoei! Om eerlijk te zijn werd ik een beetje moe van oefenen met 1 been in de binding en steeds weer in die skilift omdat de piste zo kort was, dus na de les even snel wat drinken en het echte werk kon beginnen. Matt was zo aardig om mij meet te nemen in de stoeltjeslift tot aan de top van de berg waar hij me ook mooi kon helpen om er weer uit te springen. Naar beneden ging best aardig al heb ik op een smal stuk het hele pad geblokkeerd ;-) Skibrillen zijn ondingen. Ik heb al sinds jaar en dag ruzie met zonnebrillen maar skibrillen zijn vreselijk! Ik zie totaal geen diepte en bij een beetje te veel inspanning beslaan ze. Dus, heel slecht, heb ik het weekend doorgebracht zonder sunnies. Wel een lekker kleurtje opgevangen daardoor :-) Toen bedacht ik me dat Ayumi in Ohakune woont! Ik had geen adres, geen telefoon bij me, geen idee waar ze werkt en 10 minuten om dat uit te zoeken en haar te vinden. Iemand wist me te vertellen dat ze in de kebabshop werkt (jaja, ook hier!) maar de bus vertrok alweer.. jammer. De tweede dag hebben we de andere kant van de berg geprobeert. Whakapapa had een nog veel mooier skigebied, een nog leukere snowboardinstructeur en nog veel meer zon! Het was een geweldige dag en op de weg terug naar Auckland lag iedereen gezellig te slapen. De nacht heb ik bij Daniella doorgebracht en de volgende dag heb ik Jen en Sue opgepikt van de bus om eens een nacht lekker door te halen in the big city. Zo gezegt, zo gedaan. Vanmorgen waren we al vroeg wakker omdat onze kamergenootjes al om 6 uur opstonden om met de piano en dwarsfluit in de weer te gaan! Had ik nou mijn mondharmonica maar meegenomen... Nu ben ik weer terug in Warkworth. Mijn volgende avontuur staat al op de agenda maar dat vertel ik je later nog wel.... hihi

Rondje noord en zuid in één maand

Zoals belooft hier de foto's van de familie Sturkenboom on tour (-2 maar die vermaken elkaar thuis, die foto's volgen later...?) Ondertussen zitten we in een knus hostel in Te Anau. We zijn de enige gasten hier en hebben de reusachtige woonkamer helemaal voor ons zelf. We hebben daarom snel de stoelen bij het vuur geplaatst, toastje en wijntje erbij en een potje pesten. De eigenaren zitten niet verlegen om een praatje en hebben de bbq vast aan gestoken. Leuk toch? Vanmorgen hebben we geklommen in Queenstown wat wel grappig is omdat de rest druk aan het skieen is daar.. Geniet van de foto's en een fijn weekend. Voor de mensen die naar Extrema gaan... veel zon toegewenst... Of regen, maakt eigenlijk niet uit. Maak er een feest van!

Back on track

Inmiddels ben ik vertrokken van de boerderij. Dat viel niet mee. Eerst moest ik het Roger vertellen dat ik weg zou gaan. Dat ging niet geheel zonder horten of stoten. Toen kwam de datum dichterbij en natuurlijk 1 dag voor vertrek…Stortbuien de hele dag!! Op zich heerlijk. Beetje filmpje kijken, boekje lezen, choco drinken en nadat we toch even een uurtje dik ingepakt de deur uit zijn geweest om de hoeven te checken, gewoon weer van voor af aan begonnen… Maar die dag zou een grote groep komen rijden. De rit was verplaatst naar woensdag en de vraag was dus of ik in plaats van dinsdag, woensdag kon vertrekken, na de rit.. Vond ik op zich geen probleem. Mijn reismaatje wel dus zij vertrok vast naar Auckland. Helaas voor mij want ik had wat post op te pikken en ik kom graag op het IEP kantoor ;-) en het zag ernaar uit dat het nog wel 2 weken zou duren voordat ik daar weer zou zijn. Dus er het beste van gemaakt. Dinsdag eerst naar Sheepworld geweest waar ik schapen heb gesorteerd..(ja heel erg voor de toerist…) en toen een ritje gereden, strandwandelingetje gemaakt, thais gegeten, onder een echte douche gestaan (waar je niet op je knieen hoeft om je haar te wassen) en lekker bij Adam thuis heel veel chocola gegeten. Woensdag was het uiteindelijk helemaal niet zo druk en ik baalde een beetje dat ik ‘s avonds zou vertrekken. Bij Daniella aangekomen hebben we heerlijk gekookt (spaghetti…om dat te eten moest ik tot nu toe steeds naar Tim want op de boerderij krijg je alleen maar sla, aardappelen, rijst en bonen), filmpjes gekeken en plannen gemaakt voor de rit naar Wellington. Donderdag was shopping day. Op het IEP kantoor lag een verrassing voor mij klaar. Een grote doos met stroopwafels!!!aaaaahhhhh!!! Ian kwam al met de doos aanlopen op het moment dat ik de lift uit stapte en samen hebben we de doos uitgepakt. Omdat zijn ouders uit Nederland komen wist hij heel goed wat stroopwafels zijn en dat die erg lekker zijn. Met hem heb ik daarom ook de eerste stroopwafel(s) gedeeld… Die avond hebben we lekker sushi gehaald en 2 filmpjes weggekeken. De volgende dag zouden we vertrekken. Maar helaas…Daniella had last van haar schouder en was er van overtuigd dat alleen een dag in bed de oplossing was! Nou kost het mij elke dag moeite om haar uit bed te krijgen maar dit was onbegonnen werk dus ben ik vertrokken voor een lange strandwandeling, heb ik Marc naar Mission bay gelokt en samen een bakkie koffie gedaan. Op de terugweg heb ik weer sushi gehaald en de avond was weer ontspannen. Vandaag zijn we dan eindelijk vertrokken. De truc om Daniella uit bed te krijgen is om haar ontbijt op bed te geven en vervolgens een taak en een tijd waarop die taak af moet zijn. Vandaag was dat haar tas (eindelijk) inpakken zodat we konden vertrekken. We hebben een prachtige route gereden richting Wanganui. Iets boven Whanganui ligt het National Park waar wij overnachten. Het uitzicht is hier schitterend en je kan hier prachtige wandering maken. Ik typ dit verhaal op de laptop van Daniella op bed omdat het hier wel steenkoud is. Wel hebben we hier een eigen kamer met eigen badkamer voor roisterers en een lekker groot bed!! Morgen ga ik in de ochtend lekker klimmen. Als we de kamerdeur open doen staan we namelijk meteen in de klimhal van het hostel. Oh, geen Sky channel hier..dus geen rugby en geen voetbal…. Ik verwacht natuurlijk wel de uitslag te horen. Ik draag dat short en t-shirt niet voor niks..

Het bewijs!

HIer het bewijs. Het gele vestje, de nieuw aangelegde track. Hier de beroemde ' Lost' track ;) en de geweldigde regenboog van Warkworth

Pictures!

Rugby en rondhangen only!

We zijn er!

Ben er hoor! Hier de foto's van de eerste 2 dagen en de vlucht..

Nog in Nederland...

Even testen of het allemaal werkt natuurlijk ;-)