Alpe d'HuZes

3 juni 2010... 3.30. De wekker gaat. Opstaan, aankleden en stevig eten. Erna en Valentijn zijn al weg. Erna werkt deze week keihard als vrijwilliger op de berg en moet boven zijn voor de meute begint te fietsen. Robin en Julien zijn er helemaal klaar voor. Juul neemt altijd (iets te) ruim de tijd voor alles en Robin stond al klaar om te vertrekken. Snel de laatste dingetjes bij elkaar rapen en gaan. 4.30 tijd om te vertrekken naar de finish. Hoewel we erg vroeg zijn staat er al een rij voor de start. Ruud, Aline en de nieuwe collega's van Julien sluiten aan en nadat er zich een flinke rij achter ons heeft gevormd mogen de eerste mensen vertrekken om 5.10. Ronde 1 Het wordt al licht maar met lampjes aan en in elke bocht brandende kaarsen gaan we de berg op. Ik voel mij fit en de benen zijn soepel. Het gaat een goede dag worden. De sfeer is goed, de mensen blij en iedereen gaat ervoor. Bocht 5: ik kan mij niet herinneren dat het vorig jaar ook zo zwaar ging de 1ste ronde. Ik kan het tempo niet boven de 8,5 houden en eerlijk gezegd ben ik nu al moe. Maar opgeven is geen optie en zo ga ik de eerste keer de finish over. Even iedereen gedag zeggen, foto maken en weer naar beneden. Had ik al gezegd dat ik afdalingen een drama vind? Ik vind het een drama! 21 bochten, kuilen, vrachtwagens en slippende remmen later sta ik beneden. Even eten.. Ronde 2 Deze verloopt best goed. Zelfde tempo, ander gezelschap. Dat wil zeggen: Voornamelijk mijzelf tot aan bocht 4 waar Bart en Coen (van de zonsopkomst op de Ventoux) mij nog even aan de praat houden. Fijne mensen op de berg vandaag. Dat maakt dat de laatste meters gemakkelijker gaan. Peter verteld dat hij 5 keer gaat fietsen en 1 keer lopen de berg op. Ik heb respect voor die man. Wat een held! Ik kan niet moe zijn. Ik mag niet moe zijn. Ik ben gezond en moe is tijdelijk. De finish ligt vandaag 1 km verder dan vorig jaar maar er zit dan in ieder geval 10 meter afdalen tussen Ronde 3 Deze begin ik alleen. Een beetje eenzaam maar in ieder geval in een eigen tempo. 7,5 km per uur kan ik nog halen en constant houden maar dat is het. Onderweg geniet ik van het uitzicht en de aanmoedigende woorden van de mensen langs de weg. Toppers zijn het. Ze staan er toch mooi wel voor ons! Bocht 16 en 7 zijn al druk aan het worden en er is feest alom. Hup Natalie! Hoor ik een wildvreemde roepen. Dat is leuk. Ik ga door tot ik niet meer mag. Opgeven? Geen optie Ronde 4 Lieve Julien. Een topfietser. Wil altijd sneller, hoger, beter. En hij is sneller. Maar de lieve schat, hij blijft bij mij fietsen samen met die Kale (Robin). Helaas vinden de heren dat ik niet doorfiets. Ik ben een meisje hoor! Mannen kunnen nou eenmaal beter fietsen. Dat verschil is anatomisch en fysiologisch aangetoond…. Had ik willen roepen.. Maar daar heb ik niet echt veel energie meer voor. Echt, vorig jaar voelde ik mij goed in ronde 4. Maar jaartje ouder en een nieuw jaar. Ik heb geluk: Het afzien begint vroeg voor mij. Ik heb ze laten gaan. Mijn mannen (luxe..) zijn sneller en willen graag door. Ik geef ze geen ongelijk. Bocht 3 is magisch. Steeds als ik denk dat ik het daar zal opgeven dan verschijnt er iemand om mij aan de praat te houden. Deze keer is het Sander die fluitend omhoog lijkt te rijden. Ik weet zeker dat hij 2 uur geleden ziek was.. Magische bocht, bocht drie. En samen gaan we de finish over. Ronde 5 Op de berg zitten Aline en Julien. Juul heeft kramp en laat zich verzorgen door 3 dames. Ik had gewoon meteen naar beneden moeten fietsen, omhoog en nog een keer maar even kletsen en uitrusten was erg aantrekkelijk. Ruud en die Kale waren al naar beneden en Aline en Julien lieten een berekening los op de tijd om nog 2 keer te gaan. Nu fiets ik niet zo snel naar beneden dus voor mij zou de tijd heel krap zijn. Aline en Julien zijn een stuk sneller naar beneden dus gingen zij vast vooruit. Beneden aangekomen zaten Juul en Ali gewoon lekker voor het huisje te wachten! Dit is waar we besloten om met de rest van de groep nog 1 keer omhoog te gaan om 17.00 uur. Alle Alpenkanjers tegelijk. Dit was de beste tocht van de hele dag. Genoeg tijd en ruimte voor foto’s en veel gezelliger dan alleen. Puntje van kritiek: Wat was deze laatste tocht slopend! Werkelijk elke vezel in mijn lijf stribbelde tegen en niet alleen bij mij.. Het was nog steeds bloedheet en het grootste deel van de supporters was al onderweg naar beneden ? Wederom bocht 3: Ben onze Alpenkanjer! De held! De laatste meters omhoog waren de zwaarste van de dag maar met een voldaan gevoel kwamen we ruim voor 20:00 de finish over. Het was een super dag. De totale opbrengst is nu al ruim €10.000.000 (!!!) en er kan nog steeds gedoneerd worden op www.alpenkanjers.nl. Bedankt voor alle aanmoedigingen en support.