Hiken, Hiken en feesten!

Tongariro Crossing Nadat we Maire en Cody weer hadden terug gevonden op de ferrie, moesten we ook meteen weer afscheid nemen. Al was dat maar voor even. Samen met Jemma ben ik vertrokken naar National Park voor de Tongariro crossing. Of zoals Cody het ook wel noemt: Mount Doom... Deze, 6 tot 7 uur durende, hike over een reuzachtige vulcaan is een populaire wandeling in Nieuw Zeeland en leuk om te doen mits je een beetje fit bent. Van tevoren hadden we al vele waarschuwingen gekregen over deze wandeling. Verhalen over ‘ als je denkt dat je er bent heb je het mis want dan omt de devils staircase nog’...Gelukkig viel dat wel mee. Jemma was een beetje ontmoedigd door dit soort uitspraken maar toen in de ochtend het hele hostel in de bus naar de vulcaan stapte moest ze wel mee. Een beetje erg toeristisch allemaal. Met tientallen mensen tegelijk gingen we de berg op. Nog voordat we werkelijk de devils staircase tegenkwamen zagen we al een aantal mensen terug lopen die de combinatie van de velle zon en de inspanning niet langer konden verdragen. Onderweg zagen we reuzachtige craters, versteende lavastromen en de emerald lakes. Heel mooi. Toen we aan de andere kant van de vulcaan weer naar beneden liepen kwam de mist op. We konden nauwelijks een meter voor ons kijken voor een half uur wat ons het gevoel gaf dat we alleen waren. Precies toen liepen we door de sneeuw. De mensen om ons heen hebben in die tijd geluid entertainment gehad van een sneeuwballengevecht, de songtekst van de Salmon song (Chemical brothers) en vele andere liedjes. Toen de mist weer wegtrok konden we pas zien dat er een behoorlijke groep achter ons liep... hihi. Na de wandeling hadden we nog ruim twee uur de tijd om in het gras te niksen tot de bus ons weer oppikte voor het hostel waar we lekker bij een haardvuurtje konden nakletsen. Kerst en nieuwjaar Voor de kerstdagen zijn we door gereden naar Gisborne. Een stadje aan de oostkust van het noorder eiland. Hier stonden Cody en Maire ons op te wachten. De flying nun is een reuzachtig hostel en een voormalig klooster. Het zit hier vol met mensen uit Frankrijk, chilli en brazilie. Voornamelijk surfers. Over de feestdagen hebben we hier steeds 2 uur per dag gewerkt in ruil voor de overnachting. Een beetje poetsen hier en daar maar voornamelijk entertainment voor de rest van de ‘ inwoners’. Het was constant feest. Was het niet kerst, dan was het wel omdat iemand van zijn surfbord was gevallen. Nou is kerst in Nieuw Zeeland niet echt bijzonder. De zon schijnt, in de nachtmis waren welgeteld 15 mensen aanwezig waarvan de meerderheid backpackers van overzee en ze hebben niet eens kerstbrood! Maar goed wij zaten dus met een handvol zuid americanen in een hostel dus er was feest. Een groot feest met veel eten en muziek. Dit feest ging door tot het nieuwjaarsfeest begon. Met nieuwjaar heeft Gisborne een 3 daags festival waar duizende mensen op af komen. In Gisborne wonen 20 duizend mensen maar met nieuwjaar zijn dit er 40 duizend... Gisborne is de eerste plaats op de wereld waar de zon opkomt in het nieuwe jaar dit maakt het een aantrekkelijke spot voor dit festival in de wijngaard. Op de vrijdag na kerst begon het feest al met de opening van de camping. Alle tenten opgezet, een groot podium en dj in de avond. Dit ging door tot zondag want op maandag begon het Rhythm and Vines festival. Weer 3 dagen feest. Het nieuwe jaar hebben we ingestampt met Carl Cox. We zagen de zon opkomen en we hebben de traditionele nieuwjaarsduik gedaan...maar dan warmer!! Haaien!!! Natuurlijk moesten we ook werken aan ons adrenaline level. Zoals wel bekend is mijn grootste angst in het water dat ik een haai zou kunnen tegenkomen. In Nieuw Zeeland is dat niet onwaarschijnlijk. Dus op zondag zijn we met Boyd op de boot gestapt op zoek naar haaien. Er was net nieuws doorgekomen dat er een grote haai gezien was dus wij zochten naar een witte haai... Goed dit bleek dus een reuzachtige Mako te zijn maar niet minder interessant. Nou, we bleken niet echt zeebenen te hebben. Je zou verwachten dat met haaien om je boot dat je liever op de boot blijft maar niets was minder waar. Maire en ik lagen als eerste in het water 5 minuten nadat de boot stil lag midden op zee. We voelde ons zo ziek en in het water washet een beetje dragelijker. De haaien waren nieuwsgierig maar bleven steeds maar kort hangen voor ze weer wegzwommen. Een grote school met vissen kwam langszwemmen wat weer haaien aantrok en vervolgens een grote groep dolfijnen wat de haaien weer weg jaagde. Hoe ziek we allemaal ook waren (behalve Boyd dan die zijn uiterste best deed ons te vermaken) we hadden een topdag gehad. Terug in de haven hebben we een reuzachtige versgevangen Kingfish gefileerd en Boyd nodigde ons uit in zijn keuken om een kreeft te koken. Een grappige ervaring maar wel gek. Eerst liep dat beesie nog over het aanrecht en zes minuten later lag hij op ons bordje. Met alle zeeziekte erbij zou ik deze dag zo over doen. Hiken om Lake Waikeremoana Ik had Cody beloofd dat hij mee mocht op een hike en dat heb ik geweten. Even zag het ernaar uit dat we niet zouden gaan omdat Jemma een knieblessure had maar toen zij voorstelde om een vriend in Raglan te gaan opzoeken zodat wij konden hiken hebben we de spullen bij elkaar geraapt en zijn we vertrokken voor een 4 daagse hike rondom lake Waikeremoana. Het begon allemaal verwarrend met een buschauffeur die ons de bus niet inliet omdat ie ondanks onze reservering beweerde geen plek te hebben. Vervolgens kwam de man van het hostel ons in Wairoa oppiken maar niet voordat ie boodschappen voor zijn vrouw had gedaan en koffie had gedronken. In die tijd waren we Cody 2 keer kwijt. Je weet met die jongen nooit waar hij is. Ineens is ie weg en dan is ie weer terug... Om hem op de spullen (laptops en cameras) te laten letten was dan ook geen goed idée zo bleek. Nadat Maire een kopje koffie wist los te maken van deze beste man zijn we dan eindelij knar het hostel vertrokken. We hadden dit landhuis met uitzicht over de rivier helemaal voor onszelf en we hebben dan ook de namiddag op ons grote terras doorgebracht met een boekie. Heerlijk. De organisatie van het hostel was een beetje gek. Het kantoor was gesloten en daardoor kwamen mensen naar ons toe om te vragen of ze konden camperen. Wij hadden verder ook geen nummer van deze beste man dus bleven mensen overnachten om nog voordat hij in de ochtend terug was al te vertrekken. Wij wilde vroeg vertrekken met de hike en moesten daarvoor een lift regelen naar het meer. Omdat deze man in de avond terug zou komen om alles te regelen dachten we het hem dan welt e vragen maar hij was er niet voor de volgende ochtend om acht uur. Een beetje last minute allemaal maar dat maakte het wat avontuurlijker. De eerste dag was een hike van 8-9 uur. Ruim 2 uur hiervan was klauteren tegenop rotsen en gigantische boomwortels. Wat een drama! En dit zou een easy tot moderate hike zijn!! Ah! Goed bovenop de berg was een hut waar we even konden uitrusten, genieten van een prachtig uitzicht en schuilen voor de regenbui die opkwam. De overige uren waren voornamelijk berg af voordat we op onze camping aankwamen. Na een duik in het meer en vele muggenbulten later (we waren de insectrepelent vergeten!!) waren we weer helemaal fit. De nacht was lang omdat slapen op een dun matje na het heerlijk zachte hostelbed van de nacht ervoor niet te doen was. Bij de eerste zonnestralen was het een waar orkest van vogels die je in Nederland niet hoord. Heerlijk om naar te luisteren maar wat slapen ook weer moeilijk maakte. Dat maakte de tweede wandeldag dan ook pittig. De tweede dag namen we een detour naar de watervallen waar we een uurtje hebben rondgehangen. De rest van de tocht was aardig vlak en langs het meer met prachtige uitzichten. ‘s avonds weer een duik en een kampvuurtje en vroeg slapen. De derde dag waren we blijkbaar snel want al om 4 uur waren we op onze eindbestemming voor deze dag. Deze campeerplek lag direct naast stuk bos waar kiwi’s beschermd werden tegen ratten, possums en andere roofdieren. In alle vroegte ben ik opgestaan om heel stilletjes in het bos te zitten in de hoop dat ik in mijn laatste week dan een echte levende kiwi zou zien. En mijn geduld werd beloond. Het is werkelijk de grappigste vogel ooit. Toen we de vierde dag het park voldaan uitliepen en met de watertaxi naar het beginpunt werden gebracht hebben we uren in de zon zitten wachten op de man van het hostel voordat we ons besefte dat hij ons vergeten was. Uiteindelijk kregen we een lift naar het hostel om onze spullen op te pikken en nadat Maire een biertje wist los te peuteren (Zij ziet overall korting en compensatie..) warden we terug gebracht naar Wairoa waar we in een huisje op een gezellige camping hebben doorgebracht. Na 4 dagen van noedels en havermout hebben we knoflookbrood met steak en salade gemaakt gevolgd door veel chocolade ;-) De laatste twee dagen brengen we met Jemma door in Auckland voordat onze groep zich opsplits. Maire gaat naar Raglan voor werk, Jemma gaat werken in een cafe op Mt Taranaki en Cody is al vertrokken naar Wellington. Ik vertrek zaterdag naar Australie voor een nieuw avontuur met mijn vriendinnetje Eveline in onze hippie hippie campervan!