We zijn nu ruim een week onderweg en de tijd vliegt. Elke dag nieuwe indrukken en andere uitzichten.

Zondag avond kwamen we aan in Wellington. We mochten daar logeren mij kennissen van Daniella. We hebben de hele huiskamer bezet met onze spullen (mijn rugzak en de 9 tassen van Daniella) wat niet erg handig was hier aangezien er drie rolstoelen door het huis rolden. Voor het eerst in weken heb ik een wijntje gedronken. Kaety en Barrie zijn fanatieke wijndrinkers dus heb ik een oude hobby weer opgepakt ;-)

Hier ontstond het idee om mij een dagje in de rolstoel te zetten om eens te ervaren hoe dit is. Een wijntje teveel en ik zeg al snel OKAY...

Dus daar gingen we maandag. alle rolstoelen ingeladen even passen en meten om er nog drie passagiers bij te proppen en daar gingen we.

Onze eerste stop was het beroemde Te Papa museum. Een giga-groot en mooi museum met alles over Nieuw-zeeland. Flora, fauna, vulkanen, Maori, geschiedenis en ga zo maar door. Kaety kwam over voor lunch. We hadden bekijks met vier rolstoelen in het restaurant. Mijn grootste obstakel was de lift. Deze was net groot genoeg voor twee rolstoelen en ik was niet snel genoeg met eruit rollen...dus ging ik weer naar beneden.

's avonds hebben we lekker gekookt, een wijntje gedronken en plannen gemaakt voor de volgende dag.

Deze dag besloot ik de benenwagen te nemen tot grote teleurstelling van de rest. Eerlijk is eerlijk, ik help graag een handje maar ik vind het best zwaar om de hele dag rolstoelen in- en uit de auto te slepen. ' Even de auto pakken' werd ineens oh nee, niet weer de auto en laten we lekker gaan 'lopen' .

Maar het was maar goed ook. Daniella moest naar de Duitse ambasade voor haar paspoort en daar hebben ze dus een trap voor de deur. Daniella moest de trap op kruipen, Barrie kon nog strompelen dus het was een beetje gek geweest als ik zo uit die stoel gesprongen was om hun stoelen omhoog te brengen... Echt schandalig dat er niet gewoon een rolstoel toegang is. Maar inmiddels weet ik dat rolstoelers heel wat obstakels tegenkomen op een dag.

In de middag hebben we de Bee-hive of ook wel het parlementsgebouw bekeken. Daniella was hier niet weg te krijgen nadat ze meende dat de primeminister naar haar knipoogte toen ze voorbij kwam.

Op dag drie hebben we een wheeling langs het strand gemaakt. In de rolstoel merk je ineens dat voetbaden zelden mooi recht zijn, zijwind nog vervelender wordt en honden een gevaar vormen.

In de middag zijn we lekker wezen shoppen. Ik moest natuurlijk weer het bovenste van de plank hebben maar mocht niet opstaan uit mijn stoel. Ook de boodschappentas viel van mijn schoot op een oversteekplaats maar ik mocht niet opstaan dus het hele verkeer lag even plat. Oeps!

Donderdag was ik ergens wel blij dat we weer verder gingen op onze trip. Aan het einde van de dag kwamen we aan in Napier. Een kleine badplaats aan de oostkust van het noordereiland. Het was lastig om een kamer te vinden voor ons omdat ' the prisson' (een voormalige gevangenis) een trap heeft, De meeste hostels geen badruimte voor rolstoelers hebben en de ene die dat wel had de ruimte had vol gebouwt met dozen. Maar Backpackers doen veel voor een biertje...dus een paar sterke mannen en... wij hadden een kamer en een badkamer voor Danielle.

Een verrassing voor Danielle vandaag: Een duik met de dolfijnen. Een paar sterke mannen waren bereid haar het water in- en uit te helpen. Ze bleek zelf verrassend goed te zwemmen dus daar gingen we met Kelly, de dolfijn. Het water was steenkoud maar dat merkte we pas achteraf. Het was een bijzondere ervaring.

Morgen gaan we naar Taupo (mensen die daar zijn geweest weet wat je daar kunt doen...sst), dan naar Roturoa en weer terug naar Auckland om Ma en Martijn op te pikken. Heerlijk kom mijn broertje weer een schop te kunnen geven. Gelukkig vindt hij dat zelf ook fijn :-)

Foto's uploaden is hier een drama. Dus die komen later weer. Pa was laatst zo lief om ze voor mij toe te voegen want vaak op het moment dat ze worden geupload is de internettijd op.

Stay happy!