Maanden van training en ineens zit het er alweer op.. De Ven2-4cancer.
Het eindresultaat is 4 keer omhoog maar ik vertel je graag het hele verhaal over het afzien en de mooie mensen die ik hier heb ontmoet.

Zaterdag 5 september zijn we met onze prachtige orange bus vertrokken naar Frankrijk. We wilde ontspannen reizen dus hebben we op ons gemak gereden, gezongen en boekjes voorgelezen om vervolgens in het leuke plaatsje, Beaune, te overnachten.
Zondag kwamen we aan op de camping in Carpentras. Een beetje leeg was het nog maar Erna, Valentijn, Robin en Leon stonden ons al op te wachten. Helaas moest Erna nog even wachten met de rose die haar beloofd was omdat er nog mensen opgepikt moesten worden in Avignon.

Na een gezellige avond lagen we al vroeg in ons mandje om de volgende dag de Mont Ventoux te verkennen vanaf Sault. Een leuke tocht van 103 km met onderweg wat leuke stop plaatsjes. Een mooie gelegenheid ook om iedereen te leren kennen. De beklimming vanaf Sault is de minst zware met een stijgingspercentage van zo'n 4-5% en soms wat meer maar evengoed een leuke rit om zo vast een gevoel met de berg te krijgen. De Ventoux moet je immers goed gezind zijn wil je er tegenop kunnen fietsen zo gaat het verhaal.

Dinsdag opnieuw een leuke fietstocht met mijn maatjes Robin en Julien met als afsluiter een lekkere lunch in Bedouin. 's avonds een heerlijke pasta maaltijd van de dames Hoogland en daarna vroeg naar bed.

De grote dag..
09-09-09 deze dag moest het gebeuren.
Om 4 uur ging de wekker en de spanning was te voelen in ons huisje. Ben aan de pasta, Julien aan de Chocolade croissants en ik zelf aan de vertrouwde Weetbix (tik over gehouden in Nieuw Zeeland). Tassen volgestouwd met eten en ander overlevingsspul en alles in de bus. Nog even was er stress want de chauffeur van de bus was al weg maar uiteindelijk stonden we allemaal keurig om 6.09 aan de start. Omhoog, naar boven en opgeven is geen optie!

Ronde 1

De klim vanaf Bedouin ging lekker en ik had zelfs de kracht om op mijn gemak nog wat fietsers in te halen. Robin bleef steeds bij mij en Juul fietste op een steenworp afstand voor ons. Langzaam begon de zon op te komen en werd uit het bos de top zichtbaar. Vanaf hier was het nog wel ruim 6km omhoog. Robin en Julien gingen net even wat harder en na Chalet Reinaerd heb ik daarom een stukje met een ander groepje mee gefietst. Aangekomen op de top was het koud dus we bleven niet te lang hangen. Nog maar 11 uur te gaan en nog 3 klimmetjes te maken.We mochten geen tijd verliezen.

Ronde 2 vanaf Malaucene.

Om maar niet te hoeven voelen wat de benen te vertellen hebben werd er gezongen en gekletst. Na een korte pauze bij de chalet konden we door voor het laatste stuk... We hadden geluk deze dag. De temperatuur was wel hoog maar de sterke wind die hier kan waaien bleef uit. Dus opnieuw stonden we boven om wat te eten en weer terug te gaan. Ik ben van de luxe vervoer dus ben ik terug gereden met een Nederlandse touringcar met tieners uit Groningen. Kon ik meteen even uitleggen wat we aan het doen waren ;-)

Ronde 3 was zwaar.
Ondanks de heerlijke lunch die Erna voor ons klaar had staan beneden was het nog moeilijk om alle energie op tijd bij te eten. Ik had op dit punt al ruim 4500 calorieën verbruikt. Dit is onmogelijk bij te eten tijdens inspanning. Ook de hitte was nu voelbaar en de wind leek even sterker. Omdat Robin nog even op de massagetafel bleef liggen heb ik mijzelf bij elkaar geraapt en het laatste stukje alleen gefietst. Aan de top kwam ik onze Alpenkanjer Ben tegen die een geweldige prestatie aan het leveren was. Een klein stukje samen en toen stonden we boven.
Bij iedere aankomst boven werden we even hartelijk ontvangen met een soepje hapje en drankje. Ook kregen we steeds even een kort vragen gesprekje van de verzorgers om te kijken of alles nog wel goed ging. Toen ik vertelde dat ik nog een keer wilde gaan werd hier enigszins verbaast op gereageerd maar ik had een doel.

Ronde 4, de laatste.
Ik startte alleen en gelijk nadat ik benden was aangekomen. Robin was al weg en Juul was nog boven. Ik geloof dat er werd verwacht dat ik de hekkensluiter zou zijn maar Julien zou nooit opgeven als wij nog aan het fietsen waren dus ik verwachtte hem nog wel tegen te komen en dat gebeurde ook.
Na 4 km kwam ik Juul tegen die als een razende malloot naar beneden sjeesde :skiing: en toen Jan, die net als ik nog 1 keer naar boven fietsten. We hadden een beetje hetzelfde ritme dus hebben we een stukje samen gefietst. Zijn teamgenoten stonden langs de weg om hem omhoog te schreeuwen dat heeft mij ook erg gestimuleerd door te gaan. ongeveer 9 km onder de top kwamen we Robin, Herman, Axel, Bart en Koen tegen. Het is bijzonder om te zien wat een saamhorigheid er is op het moment dat je het allemaal zwaar hebt en waar het menselijk lichaam toe in staat is als je het mentaal misschien al hebt opgegeven. Mijn bijzondere bewondering gaat hier uit naar Herman.
Deze laatste kilometers met deze groep zijn niet in een paar zinnen te beschrijven dus hou ik het erop dat ze mooi, bijzonder en verschrikkelijk zwaar waren. Samen met Robin kwam ik voor de laatste keer over de finish. Prachtig!
Toen iedereen binnen was hebben we snel een warm plekje opgezocht iets lager op de berg. Helaas waren er toch een aantal mensen onderkoeld geraakt door de grote inspanningen en temperatuurverschillen. Dit is gewoon niet altijd te voorkomen. Gelukkig was er een fantastische medische dienst om deze mensen te verzorgen.

Ik geloof niet dat ik ooit zo moe ben geweest als de dag daarop. De borrel met de burgemeester van Carpentras en de bbq zijn in een roes aan mij voorbij gegaan. Geweldig was wel dat we in alle kranten stonden!
Vrijdag hebben we nog 1 keer de berg in kleine stukjes befietst met de fotograaf. We werden herkend door passanten met de vraag hoe vaak we al omhoog waren gegaan. 4 keer!? ongelooflijk!

Weer thuis en ik kan de berg nog niet los laten. Ik wil alle bijzondere mensen die met zoveel passie voor dit goede doel en liefde voor hun vrienden, familie en kennissen hieraan hebben meegedaan nog eens bedanken. Jullie zijn Kanjers. Alpenkanjers..