Het is donderdag ochtend 2:00 uur en de wekker gaat. Ik heb nauwelijks geslapen van de spanning. In mijn hoofd heb ik alle 6 de rondes er al op zitten. Precies binnen de tijd. 3 in de ochtend en 3 voor de rest van de dag...

Gespannen werk ik 2 pannenkoeken naar binnen. Koffie? Nee daar krijg ik zo last van. Nog wat eten? Ik weet het niet. Laten we maar gaan.

De start

We komen aan in Bourg d'Oisans, pompen nog een keer de bandjes op en fietsen naar de start. Mijn hemel, wat doen al die mensen hier al zo vroeg? Rijen en rijen fietsers staan te wachten op het startschot. Dan gaan er 2 vuurpijlen de lucht in. De eerste groep mag weg. Wij zitten in de tweede groep. 10, 9, 8, 7....Na een aantal keer aftellen komt eindelijk die megafoon onze kant op, een wave, aftellen en trappen maar. We zijn los!!

Ronde 1.

Ok ik heb het uitgerekend; Als ik om half acht weer beneden ben voor ronde twee dan heb ik nog tijd zat voor 5 keer er achteraan. Zonder energie te verspillen trap ik op een rustig tempo naar boven. Hier en daar een bekende, een praatje en een knipoog. Het gaat allemaal gemakkelijk en in 1,5 uur sta ik op de top. Waar is de shuttle bus? Helaas, dit jaar zal ik zelf naar beneden moeten suizen. Onderweg naar beneden wordt ik niet herkend aan mijn jas, helm of string (daar had je bij moeten zijn) maar aan mijn tergend langzame tempo (harder dan 45 km/h mag toch niet...).

Ronde 2.

Het gaat soepel. Het is nog geen zeven uur en ik start aan de tweede ronde. De benen zijn goed en ik houd geen pauze beneden. Onderweg kom ik onze mannen tegen die op een straf tempo doorgaan. We fietsen samen een eind op. Laat de heren maar gaan. Ik wil nog 4 keer en het gaat hoe dan ook pijn doen.

Ronde 3.

De afdaling was enger dan die daarvoor. Mijn vingers verkrampte bij het remmen en het leek drukker op de weg. Gefeliciteerd, het afzien is begonnen.

Even een banaan, nog een banaan, chocolade broodje en een reepje voor onderweg. De jongens staan bij de wagen maar ergens had ik gehoopt Sudi te vinden. Waar zal zij nu zijn?

Juul gaat vast omhoog. Hij fietst beter alleen. Nee niet alleen, net als velen anderen vandaag draagt hij zijn vriend mee op de bagagedrager.

In een keer komt het binnen, ik was het heel even vergeten. Overal zie ik foto's op fietsen geplakt en langs de weg hangen. Knuffelberen gaan op het stuur en pijnenburg aan het zadel. Vandaag fietsen we niet alleen voor persoonlijke prestatie maar we voeren een strijd. Vandaag zijn we niet machteloos maar zetten wij ons verdriet om in positieve daden. Fietsen voor 20 miljoen euro.

Voor ik het weet ben ik weer boven. Samen met Jacko fiets ik over de finish.

Ronde 4.

Geen pauze. Gewoon even eten (banaan, chocolade broodje, chips en reep) en fietsen. Jacko heeft een fijn fietstempo. We gaan niet te hard en kunnen zo nog een beetje praten onderweg. In bocht 16 maken we een toilet stop en gaan de warme kleren voor het eerst uit. De ochtend was koud maar nu de zon doorkomt en de mist is weg getrokken zijn arm en been stukken op deze hoogte niet nodig.

Zonder de aanmoedigingen aan de kant van de weg was ik nooit zover gekomen. Ik bedankt de supporters voor hun dansjes, liedjes en aanmoedigingen. Ze zijn fantastisch.

Bocht 7 gaan de armstukken er weer om en we fietsen weer over de finish.

Ronde 5

Mijn enige herinnering: kan ik dit? Auw mijn knieën! Hey was dat niet Olaf?

Chantal en Sudi geven ons nog een kontje onderweg (Ik fiets nog altijd met Jacko) en ik hoor mijzelf nog zeggen: nog 1 keer! Geloven doe ik het nog niet echt. Rielle en Gordon staan klaar met de camera en daar is ie weer: De finish met Bettie die ons toejuicht.

Ronde 6.

Ik ben vast afgedaald. Jacko haalt mij wel in en bovendien staan Julien, Eric, Jasper en Robin beneden op ons te wachten voor de laatste ronde. Ik beloof mijzelf nooit meer deze berg naar beneden te zullen fietsen en verheug mij op het duwtje in de rug bij de volgende klim.

Beneden aangekomen zie ik Julien alleen staan. De rest is al weg en Jacko blijft boven. Ik voel me een beetje in de steek gelaten en tegelijkertijd heb ik het gevoel dat ik mijn fietsmaat Jacko heb laten zitten.

Het is half zes en een grote groep hardlopers en Alpenkanjers staan te wachten bij de start. Met hen en mijn Julien fiets ik nog een keer naar boven. &^%^## berg.

Bocht 16 en 7 stoppen we met een rotsmoes. Ik ben moe en kan bijna niet meer op mijn zadel zitten maar er is nog tijd dus we fietsen door.

Ik hoor een vreugdekreet vanaf de motor. Het is Chantal; kom op Natalie, je kan het, niet opgeven. Ja, ik kan het... Daar gaan we weer; kwartje erbij.

2 uur later komen we bij de top en mijn lieve schoonzusje Valerie en vriendinnetje Sudi (en Arjun) staan te wachten bij de finish. Ik hoop dat niemand kon zien dat ik de laatste meters wat tranen verloor.

9 juni 2011 19:30; Ik heb de strijd tegen mijzelf gewonnen.

9 juni 2011 19:35; Jacko komt over de finish gefietst! Wat een held.

9 juni 2011 19:55; De strijd tegen kanker: 20 miljoen euro. We zijn er nog niet maar ‘ ‘Opgeven is geen optie'.